غنی سازی از نوع دیگر

فعالیت هسته ای ایران و واکنش کشورهای جهان نسبت به آن، موضوعی است که درماههای گذشته حجم قابل توجهی از اخبار داخلی و خارجی را به خود اختصاص داده وهم اکنون نیز، بحث غنی سازی و بایدها و نبایدهای آن در صدر اخبار مذکور قرار دارد.

بدون هیچ تردیدی کشور ایران حق استفاده از فن آوری هسته ای را دارد اما اینکه چرا برخی از کشورها در قبال این مسئله ساز مخالف می نوازند، قابل بررسی می باشد. در شرایطی که جنجال بزرگی بر سر غنی سازی وجود دارد براین عقیده ام که برنامه غنی سازی فرهنگی اقتصادی واجتماعی ضروری تر از غنی سازی مربوط به فعالیت های هسته ای بوده ولازم است تا هر چه سریعتر مسئولان حوزه های خرد و کلان کشورایران، با تدوین واجرای برنامه غنی سازی از نوع دیگر به توانبخشی فرهنگی اقتصادی واجتماعی بپردازند.

دلیل این ادعا این است که کشور های مخالف فعالیت هسته ای بخوبی می دانند ایران کشور بزرگی است و برابر قوانین بین المللی حق دارد تا از انرژیهای روز مانند انرژی هسته ای بهره برداری نماید اما از آنجایی که این را هم می داند که اکثریت مردم ایران در زیر خط فقر بسر می برند از این نقطه ضعف برای فشار بر روی ایران آن هم به بهانه های واهی استفاده می کند.

هر چند فقر ملتها هم به نحوی مرتبط با سیاستهای هدفمند بین المللی همان کشور ها بوده وهمانها عامل اصلی ضعیف نگه داشته شدن ملتهای جهانند، اما مدیریت کارآمد کشور های در حال توسعه، نقش حائز اهمیتی در خنثی سازی عملیات

مخرب کشورهای پیشرفته صنعتی خواهد داشت. مملکت ومردم ایران از سرمایه های بزرگی برخوردارند اما هیچگاه امکان استفاده درست وبموقع از این سرمایه های خدادادی را پیدا نکرده اند؛ چرا؟

شاید یکی از دلایل این ضعف، نداشتن برنامه جامع وحساب شده بوده ویا اینکه دستهایی خواسته یا ناخواسته مانع از تحقق این امر مهم می گردند.بهر حال 27 سال تجربه ، زمان کمی برای درس گرفتن از اوضاع وشرایط گذشته نیست واکنون هم مردم وهم مسئولان کشور می بایست کمر همت بسته وبا هدف توانبخشی فرهنگی ، اقتصادی واجتماعی با غنی سازی بخشهای مذکور روزگار خوشی را تجربه نمایند.